Παράνομη η γενική και χωρίς διάκριση διατήρηση δεδομένων από τις εταιρίες τηλεπικοινωνιών. Τί ισχύει στην Κύπρο

Σημαντική απόφαση για τα προσωπικά δεδομένα των καταναλωτών υπηρεσιών τηλεπικοινωνιών εξέδωσε το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ).[1] Σύμφωνα με την απόφαση, τα κράτη μέλη δεν μπορούν να επιβάλλουν γενική υποχρέωση διατηρήσεως δεδομένων στους παρόχους υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών. Το δίκαιο της Ένωσης αντιτίθεται στη γενική και

χωρίς διάκριση διατήρηση των δεδομένων κινήσεως και των δεδομένων θέσεως, ωστόσο επιτρέπεται στα κράτη μέλη να προβλέπουν προληπτικώς τη στοχευμένη διατήρηση των δεδομένων αυτών προς τον σκοπό και μόνον καταπολεμήσεως του σοβαρού εγκλήματος, υπό την προϋπόθεση ότι η διατήρηση περιορίζεται σε ό,τι είναι απολύτως αναγκαίο όσον αφορά τις κατηγορίες διατηρούμενων δεδομένων, τα πρόσωπα των οποίων τα δεδομένα διατηρούνται καθώς και το διάστημα για το οποίο γίνεται δεκτό ότι πραγματοποιείται η διατήρηση.

Η πρόσβαση των εθνικών αρχών στα διατηρούμενα δεδομένα πρέπει να υπόκειται σε προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων, ιδίως, ο προηγούμενος έλεγχος ανεξάρτητης αρχής και η διατήρηση των δεδομένων εντός των εδαφικών ορίων της Ένωσης.

Η απόφαση αυτή δεσμεύει βεβαίως και την Κύπρο, στην οποία βάσει της κείμενης νομοθεσίας, οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών διατηρούν για τουλάχιστον έξι μήνες τα δεδομένα όλων των συνδρομητών τους και η Αστυνομία, κατόπιν δικαστικού διατάγματος μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτά.

Ειδικότερα, το Δικαστήριο της ΕΕ αποφάνθηκε κατηγορηματικά ότι η εθνική νομοθεσία η οποία προβλέπει γενική και χωρίς διάκριση διατήρηση των δεδομένων αντιβαίνει προς το δίκαιο της Ένωσης[2].

Περαιτέρω, το Δικαστήριο υπενθυμίζει την πάγια νομολογία του κατά την οποία η προστασία του θεμελιώδους δικαιώματος του σεβασμού της ιδιωτικής ζωής στο επίπεδο της Ένωσης επιτάσσει οι παρεκκλίσεις από την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα να μην υπερβαίνουν τα όρια του απολύτως αναγκαίου.

Το Δικαστήριο εφαρμόζει την εν λόγω νομολογία στους κανόνες που διέπουν τη διατήρηση των δεδομένων και στους κανόνες που ρυθμίζουν την πρόσβαση στα διατηρούμενα δεδομένα. Το Δικαστήριο διαπιστώνει, όσον αφορά τη διατήρηση, ότι τα διατηρούμενα δεδομένα, λαμβανόμενα στο σύνολό τους, παρέχουν τη δυνατότητα συναγωγής ιδιαιτέρως ακριβών συμπερασμάτων σε σχέση με την ιδιωτική ζωή των προσώπων των οποίων τα δεδομένα έχουν διατηρηθεί.

Η επέμβαση την οποία συνεπάγεται εθνική ρύθμιση προβλέπουσα τη διατήρηση των δεδομένων κινήσεως και των δεδομένων θέσεως πρέπει, επομένως, να θεωρηθεί ως ιδιαιτέρως σοβαρή. Το γεγονός ότι η διατήρηση των δεδομένων πραγματοποιείται χωρίς οι χρήστες υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών να ενημερώνονται σχετικώς μπορεί να προκαλέσει στα οικεία πρόσωπα την αίσθηση ότι η ιδιωτική τους ζωή αποτελεί το αντικείμενο διαρκούς παρακολουθήσεως. Κατά συνέπεια, μόνον η καταπολέμηση του σοβαρού εγκλήματος μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια επέμβαση. 

Το Δικαστήριο επισημαίνει ότι η ρύθμιση που προβλέπει γενική και χωρίς διάκριση διατήρηση των δεδομένων δεν απαιτεί να υφίσταται σχέση μεταξύ των δεδομένων, των οποίων τη διατήρηση προβλέπει, και κάποιας απειλής για τη δημόσια ασφάλεια και, ιδίως, δεν περιορίζεται σε διατήρηση η οποία να αφορά δεδομένα σχετικά με μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και/ή μια συγκεκριμένη γεωγραφική ζώνη και/ή έναν κύκλο προσώπων που θα μπορούσαν να είναι αναμεμειγμένοι σε κάποια σοβαρή παράβαση. Επομένως, μια τέτοια εθνική ρύθμιση υπερβαίνει τα όρια του απολύτως αναγκαίου και δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί δικαιολογημένη σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπως απαιτεί η οδηγία ερμηνευόμενη υπό το πρίσμα του Χάρτη. (curia.europa.eu). Δείτε το κείμενο της απόφασης εδώ

---

[1] Απόφαση στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-203/15 Tele2 Sverige AB κατά Post-och telestyrelsen και C-698/15 Secretary of State for the Home Department κατά Tom Watson κ.λπ

[2] Oδηγία 2006/24/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Μαρτίου 2006, για τη διατήρηση δεδομένων που παράγονται ή υποβάλλονται σε επεξεργασία σε συνάρτηση με την παροχή διαθεσίμων στο κοινό υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών ή δημοσίων δικτύων επικοινωνιών και για την τροποποίηση της οδηγίας 2002/58/ΕΚ (ΕΕ L 105 της 13.4.2006, σ. 54)