Από τη
Σύγκρουση στη Διαμεσολάβηση: Η Διαμεσολάβηση ως Στρατηγική και
Πολιτική της Επικοινωνίας . Συγγραφέας: Τριαντάρη Σωτηρία
Η Διαμεσολάβηση είναι
μια διαδικασία και συνάμα επικοινωνιακή μέθοδος ειρηνικής επίλυσης διαφορών. Η
Διαμεσολάβηση ανήκει στο ευρύτερο πεδίο της Ρητορικής, η οποία είναι τέχνη
πειθούς. Η Ρητορική αποτέλεσε το υπόβαθρο της σύγχρονης μορφής Επικοινωνίας, η
οποία άντλησε τις τεχνικές από το συγκροτημένο εγχειρίδιο του Αριστοτέλη
"Ρητορική". Στο πλαίσιο αυτό η διαδικασία της Διαμεσολάβησης
σχετίζεται άμεσα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα με τις διαβουλεύσεις και τις
συζητήσεις για τα ατομικά, πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά προβλήματα που
απασχολούσαν τους ανθρώπους. Οι τεχνικές της Διαμεσολάβησης μας παραπέμπουν
στις ρητορικές τεχνικές, ενώ η προσωπικότητα και ο ρόλος του διαμεσολαβητή
αντανακλά την προσωπικότητα και το ρόλο του ρήτορα.
Η Διαμεσολάβηση αποτελεί μια
έκφραση της Ηθικής και Κοινωνικής φιλοσοφίας, που αναγάγει στο επανορθωτικό
δίκαιο του Αριστοτέλη, στην αρχαιοελληνική έννοια της επιείκειας και
αναδεικνύει βασικές αρχαιοελληνικές αρετές, όπως της μεσότητας, της ισότητας,
της ουδετερότητας, του σεβασμού, της ειλικρίνειας, της αγάπης, της συγκράτησης,
και πολύ περισσότερο του ήθους.
Η εν λόγω μελέτη επιχειρεί αφενός να δείξει ότι μέσα από τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης γίνεται εμφανής η αριστοτελική αντίληψη για την ανάληψη της ευθύνης του πολίτη, γεγονός που οδήγησε στα νεότερα χρόνια στην παραγκώνηση του θύματος κατά την εγκληματική πράξη θέτοντας τον ίδιο το δράστη ως το βασικό μέρος της σύγκρουσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συμφιλίωση δράστη και θύματος με επακόλουθο την παροχή αποζημίωσης. Αφετέρου γίνεται μια διερεύνηση αναφορικά με τη σύγκρουση, τα είδη, τις μορφές, τα αίτια που προκαλούν τις συγκρούσεις, τους ορισμούς και τις διαφορές ανάμεσα στη Διαιτησία και τη Διαμεσολάβηση, τις επικοινωνιακές τεχνικές, τα μοντέλα και τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης, τα χαρακτηριστικά και το ρόλο του διαμεσολαβητή.
Η εν λόγω μελέτη επιχειρεί αφενός να δείξει ότι μέσα από τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης γίνεται εμφανής η αριστοτελική αντίληψη για την ανάληψη της ευθύνης του πολίτη, γεγονός που οδήγησε στα νεότερα χρόνια στην παραγκώνηση του θύματος κατά την εγκληματική πράξη θέτοντας τον ίδιο το δράστη ως το βασικό μέρος της σύγκρουσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συμφιλίωση δράστη και θύματος με επακόλουθο την παροχή αποζημίωσης. Αφετέρου γίνεται μια διερεύνηση αναφορικά με τη σύγκρουση, τα είδη, τις μορφές, τα αίτια που προκαλούν τις συγκρούσεις, τους ορισμούς και τις διαφορές ανάμεσα στη Διαιτησία και τη Διαμεσολάβηση, τις επικοινωνιακές τεχνικές, τα μοντέλα και τη διαδικασία της Διαμεσολάβησης, τα χαρακτηριστικά και το ρόλο του διαμεσολαβητή.
Γενικότερα εξετάζονται οι
στρατηγικές για τη Διαμεσολάβηση, παραθέτοντας παραδείγματα, που αποτελούν την
αφόρμηση για προσομοιώσεις και παιχνίδια ρόλων στη Διαμεσολάβηση, ώστε ο
αναγνώστης να κατανοήσει το θεωρητικό και πρακτικό μέρος που ολοκληρώνουν τη
διαδικασία και την εφαρμογή της Διαμεσολάβησης, με σκοπό αμοιβαίες αποδεκτές
λύσεις ανάμεσα στα αντιμαχόμενα μέρη. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου/ εκδόσεις
Αντ. Σταμούλη, Οκτ.2018)
Σχόλια